Opowieść Suficka: „Nadzieja”

Świetna opowieść z „Mądrości Głupców” Idries Shaha

„Nadzieja”

Żył kiedyś pewien król, potomek starego i potężnego rodu władców. Król ten na skutek niefortunnego zbiegu okoliczności utracił tron i musiał uciekać przed wrogami.

Przemoczony do suchej nitki błąkał się po odludziu i nagle ujrzał pasterski szałas i pomyślał, że trochę w nim odpocznie. Kiedy wszedł do środka, okazało się, że siedzą tam już dwaj pasterze okutani w ciepłe derki.

Przyjęli go uprzejmie i podzielili się z nim skromnym jadłem, jakie mieli, a składała się na nie odrobina sera i kilka cebul.

– Pewnego dnia, gdy wrócę na tron, wynagrodzę wam to o królewsku! – przyrzekł król.

Cóż, choć obaj pasterze podzielili się pożywieniem z królem i okazali się jednakowo hojni, nie we wszystkim byli do siebie podobni.

Pierwszy chodził z podniesioną wysoko głową  i opowiadał każdemu, kogo napotkał, że jest lepszy od możnych, bo nakarmił króla, któremu nikt inny nie był gotów pomóc.

Natomiast drugi pasterz po zastanowieniu doszedł do takiego oto wniosku: „Fakt,  iż znalazłem się akurat w tym miejscu i miałem przy sobie trochę jedzenia, to czysty przypadek. A że ofiarowałem jedzenie królowi? Toż to normalny ludzki gest. Ale władca z iście królewską wspaniałomyślnością poczytał mi to za cnotę. Niech więc ten przykład będzie mi wzorem i natchnieniem, abym naprawdę zasłużył sobie na tak zacną opinię.”

Kiedy po kilku latach król odzyskał władzę, która mu się prawnie należała, posłał po pasterzy. Obaj otrzymali hojne dary i zyskali wpływowe stanowiska na dworze.

Ponieważ jednak pierwszy z nich nie pracował nad sobą, nie próbował się doskonalić ani przygotowywać do czekających go zaszczytów, szybko padł ofiarą intryg i został stracony za udział w spisku.  Za to drugi pasterz tak świetnie się sprawdził, że kiedy król osiągnął sędziwy wiek, za powszechną zgodą mianował pasterza swoim następcą.

Podziel się tym tekstem ze znajomymi: